จนถึงเดือนกรกฎาคม พ.ศ. ๒๕๔๑ บุญมือ ชนบทก็เริ่มเขียนคอลัมน์รายเดือนลงหนังสือ “ศิลปวัฒนธรรม” มีชื่อคอลัมน์ว่าร้อยเอ็ดเจ็ดย่านนํ้า เขียนจนถึงเดือนตุลาคม พ.ศ. ๒๕๔๒ ก็ฃอพัก สิริรวมเป็นเวลา ๑๖ เดือน ไต้ข้อเขียน ๑๖ ตอน แล้วเอามาพิมพ์รวมก้นเป็นหนังสือเล่มนี้พึ้นฐานอันยาวนานและแข็งแกร่งของบุญมือ ชนบทอยู่ในสวนบางขุนเทียน กรุงธนบุรี เรียนหนังสือที่โรงเรียนวัดราชโอรส (วัดจอมทอง) แล้วเริ่มเขียนกลอนที่นี่ เริ่มอ่านวรรณคดีก็ที่นี่ หลังจากนั้นขยายขอบเขตออกไปกว้างขวางประดุจนี้าในคลองบางขุนเทียนไหลออกไปเชื่อมคลองอื่นๆ แล้วลอยละล่องเป็นระลอกออกสู่อ่าวไทยไปทะเลสมุทรเป็นที่แล้วก็เพราะอย่างนี้แหละ ในร้อยเอ็ดเจ็ดย่านนํ้าเล่มนี้ถึงเต็มไปด้วยบรรยากาศของบางขุนเทียนที่มีวัดราชโอรส วัดนางนอง และวัดหนังเป็นศูนย์กลาง ทั้ง ๓ วัดนี้เกี่ยวข้องกับพระบาทสมเด็จพระนั่งเกล้าเจ้าอยู่หัว รัชกาลที่ ๓ เพราะเป็นถิ่นฐานของบรรดา “ข้าหลวงเดิม” ที่มีความสำคัญต่อพระองค์บุญมือ ชนบทไม่ได้ผูกพันเฉพาะบางขุนเทียน หากเชื่อมโยงความรัก เคารพ และศรัทธาไปท้องถิ่นต่างๆ ของสยามประเทศด้วยเพราะเขาเป็นนักเดินทางมาแต่เด็ก หนีเที่ยวเป็นประจำ ยิ่งโตขึ้นก็ยิ่งเดินทางมากขึ้นทั้งในหน้าที่การเรียนและความชอบส่วนตัว กล่องไฟถ่ายรูปราคาถูก ทุกวันนี้ยิ่งเดินทางมาก เพราะเป็นคนมีศรัทธาการเดินทาง ท้าให้เห็นมากรู้จักบ้านเมืองมาก เข้าใจท้องถิ่นมาก คลุกคลีซาวบ้านมาก วัดไหนที่ได้ชื่อว่ามีพระดีก็จะไปท้าบุญวัดนั้นเรื่อยๆ นี่เป็นอานิสงส์สำคัญมาก จนหน้าตาเปีนพระแต่ไม่ได้ห่มจีวรเท่านั้นในร้อยเอ็ดเจ็ดย่านนํ้าเล่มนี้ถึงมีภาพของชนบทสอดแทรกอยู่เกือบทั้งหมด และน่าจะเขียนอีก เขียนให้มากกว่านี้อีก เพราะบุญมือชนบทมี “คลัง” มหึมาในเรื่องอย่างนี้“คลัง” กล่องไฟสตูดิโอ ขนาดใหญ่ของบุญมือ ชนบทอีกอย่างหนึ่งคือการอ่านหนังสือ อ่านไม่เสือกทั้งหนังสือ “ปกขาว” และหนังสือเกี่ยวกับศาสนา แต่ที่สำคัญคือวรรณคดีโบราณตั้งแต่ยุคต้นกรุงศรีอยุธยา คือกำสรวลสมุทร (ที่รู้จักกันในชื่อกำสรวลศรีปราชญ์) ยวนพ่าย ทวาทศมาส พระลอ ถึงเจ้าฟ้ากัง และมหานาควัดท่าทราย ยิ่งวรรณคดียุครัตนโกสืนทรียิ่งอ่านมาก และแม่นเอามากๆ เพราะชอบทั้งหมดแถมยังเคยรับใช้ “ท่านจันทร์” หรือหม่อมเจ้าจันทร์จีรายุ รัชพี ท้าหนังสือเกี่ยวกับกวีนิพนธ์หลายเล่ม ท้าให้ยิ่งชำนาญวรรณคดี แล้วเขียนโคลงไต้อหังการนักก็เพราะอย่างนี้อีกนั้นแหละ ในร้อยเอ็ดเจ็ดย่านนั้าเล่มนี้ถึงเต็มไปด้วยบรรยากาศของวรรณคดีโบราณตระการตาตระการใจถ้ารวมประสบการณ์การอ่านกับการเดินทางแล้ว เรียกไต้เต็มปากว่าบุญมือ กล่องถ่ายภาพ ชนบทเป็นนักเดินทางชั้นเยี่ยมคนหนึ่งของสยาม ประเทศนี้ เพราะ “เดินด้วยตา” กับ “เดินด้วยตีน” อย่างสมบูรณ์กลวิธีการเขียนของบุญมือ ชนบทคล้ายๆ การตัดต่อหนัง บางทีจะมีอิทธิพลของ ‘‘ทองคำเปลว” (ประมูล อุณหธูป) อยู่บ้าง แต่อ่านแล้วจะคิดถึง ’รงค์ วงษ์สวรรค์ มากๆ ขอให้สังเกตให้ดีเถอะแต่บุญมือ ชนบทไม่ใช่ “ผู้ดี” หากเป็น “ชาวบ้าน” ที่มี “อารมณ์ชัน” หาตัวจับยาก งานเขียนในเล่มนี้ถึงเต็มไปด้วยความสนุกสนาน อ่านแล้วสบายๆ แต่ซ่อนเงื่อนงำความครื้นเครงลี้ล้บสัปดนไว้อย่างแนบเนียน ตาดีก็ได้ ตาร้ายก็เสีย เพราะเล่นความกับเล่นคำซ่อนไว้หมด ใครอ่านเผินๆ จะผ่านไปอย่างจืดๆ แต่ถ้าอ่านอย่างละเอียดระ,หว่างบรรทัดแล้วบางทีจะซึมลึก
บางครั้งปล่อยถ้าก แต่บางคราวกวนโอ๊ยรบหาย ยิ่งกวนยิ่งอยากอ่านอีกเมื่อตอนที่บุญมือ ชนบทบวชอยู่ที่วัดราชโอรส ปง คิกคาปีกับ ทองเบิ้ม บ้านด่าน ไปปรนนิบัติวัตถากถึงกุฏิ วันนั้นซื้อนมตราหมืฃองดีที่สุดสมัยนั้น'ไปถวาย อุปกรณ์ไฟสตูดิโอ ตั้งใจจะประเคนนมให้ทั้งกระปองถ้าหิวตอนกลางคืนจะได้ชงฉันเอง แต่พระไม่รับประเคน“อ้าว ทำไมล่ะ” ปงกับทองเบิ้มงุนงงสงสัย“ของอย่างนี้เขาห้ามรับประเคน ฉันได้ แต่ห้ามจับว่ะ’’ พระบุญมืออธิบายตอนนั้น แล้วก็พากันหัวร่อลั่นกุฏิจนหมาเห่าอย่างตระหนกเห็นไหม กวนโอ๊ยชิบหายบุญมือ ชนบทมักมีอารมณ์ขันมาฝากคนรู้จักเสมอๆ มีได้ขาดไม่เว้นแม้กระทั้งอารมณ์ขันทางกวีนิพนธ์ ชอบเสาะหาวรรคเด็ดๆของกวีนิพนธ์มาฝากเพื่อนๆ อย่างคราวหนึ่งเขาอ่านนิราศเรื่องอะไรจำไม,ได้แล้ว ขอพ่านนายพลเรือจวบ หงสกุล ว่าอย่างนี้เห็นร้านเจ๊กจีนทำจำได้ทั่วเจ๊กมันด่าว่าชั่ว['ท'ยอาหลีจีนจะรั่วก็รั่วของตัวซีมาว่าไทยอย่างนี้ไม่ดีเลย(กลอนบทนี้เขียนจากความจำ ถ้าบกพร่องด้องขอประทานโทษ
กล่องไฟถ่ายรูป
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น